Τ' ελλενικόν η λαλίαν -Η ελληνική γλώσσα στα ποντιακά

Τ' ελλενικόν η λαλίαν (ελλ. ελληνική γλώσσα) εν ινδοευρωπαϊκόν γλώσσα, κι ατουπές εν ξεχωριστόν παρακλάδ και καλατςέβν' ατό σην Ελλάδαν και σην Κύπρον. Τ' αρχαίον τ' ελλενικόν η γλώσσα ντ' εκαλάτςεβαν σα παλαιά τα χρόναι κι οσήμερον μαθίζνε σα σχολία εν έναν γλώσσαν με τ' ατωριζνά τα νεοελλενικά. Το έναν εξέβεν ασ' άλλον κι όλεα είν' ελλενικά.
Τ' ελλενικά γράφκουνταν 3.400 χρόναι. Άλλον ζωντανόν γλώσσαν (εξόν το κινεζικόν) αΐκον τρανόν ιστορίαν σο γράψιμον πα 'κ εςς. Το δυτικόν το κουλτούρι επαίρεν πολλά ασ' ελλενικόν τη γλώσσαν τ' αρχαίου τη Ελλάδας. Πολλά σημαντικά λογοτεχνικά έργα τη κόσμονος, άμον ντο είν' τ' ομηρικά τα έπε και τα γραφόμενα τη Πλάτονος και τ' Αριστοτέλε, άμα και το Κοινόν η Διαθήκη, εγράφταν σ' ελλενικά. Αέτς πολλά παλαιά ελλενικά λέξεις εσέβαν σα καινούρεα γλώσσας κι ατουπές οσήμερον είναι ξενικά λέξεις.

Συγγενικά γλώσσας

Τ'ελλενικόν η γλώσσα ανήκ' σα ινδοευρωπαϊκά τα γλώσσας. Ατουπές τ'ελλενικά υπολογίζν' ατα ιδιαίτερον παρακλάδ. Εςς τα διαλέκται νατς άμαν οι γραμματιζμέν' τη κόσμονος λέγουνατα διαλέκται, κιαραέτς γλώσσας πα 'κ είναι. Πολλοί λέγουνε τ'αρχαίον το μακεδονικόν τη γλώσσαν έτον αδερφικόν γλώσσαν, άμαν 'κ εξέρουμε πολλά για τ'ατέν τη γλώσσαν. Ασ' άλλ τη μερέαν πα ελογαριάζνε πως κι αβούτεν έτον ελλενικόν διάλεκτος.